Het concept 'transkind' is geen bevrijding maar een nieuwe vorm van hokjesdenken die kinderen beperkt in hun ontwikkeling.
Op mijn laptop scroll ik door de vele verhalen over ‘coming out’ als transgender. De Amerikaanse Jazz Jennings (24), die open vertelt over haar ervaringen. Miles McKenna (29), die op een toegankelijke manier zijn transitie deelt. Sam Collins, die jongeren inspireert met zijn verhaal. Deze verhalen worden gepresenteerd als bevrijding, als het eindelijk mogen zijn wie je ‘echt’ bent. Maar terwijl ik door de pagina’s scroll bekruipt me een gevoel van ongemak. Niet vanwege de individuele verhalen - die zijn vaak ontroerend en oprecht - maar vanwege de vraag of het labelen van kinderen als ‘transgender’ hen niet juist in nieuwe hokjes dwingt.
Op internet, in genderpoli’s, en de media duikt steeds vaker het verhaal op van het ‘transgenderkind’, gepresenteerd als een natuurlijk fenomeen dat altijd heeft bestaan. Maar wat als we door deze categorisering juist creëren wat we beweren te beschrijven? Wat als onze labelingsdrang een symptoom is van het aanhoudende diepe ongemak van de maatschappij met sekse gerelateerde non-conformiteit?
Lees het hele artikel in Trouw